Aiba chan no Chikyu Ryokou(相葉ちゃんの地球旅行) part 1

本当のエコを考える地球旅行～明日のチカラ～相葉雅紀(ดูคลิป)

อธิบายเรื่องโดย Aiba Masaki

สปอลย์แปลโดย Masakichi

Credit : link owner

ขอแปลเฉพาะพาร์ทของไอบะจัง ที่เริ่มกันที่ไอบะจังเล่าว่า ไปประเทศที่มีแต่ความสุข ประชาชนของประเทศนี้ 97% นั้นมีความสุข ด้วยการรักษาสภาพแวดล้อมและป้องกันความเป็นธรรมชาติเอาไว้ จึงทำให้มีความสุข(คลิป อาจจะมีตอนต้นที่ไม่ได้แปลนะค่ะ ต้องขอโทษด้วยค่ะ ถ้าทำให้เกิดความไม่ประติดประต่อไปบ้าง เพราะคลิปที่แปล ไม่ได้ใช้ลิ้งค์ข้างบนนี้ค่ะ ถ้าเกิดอาการขัดข้องของคลิป ให้ก๊อปปี้ ชื่อเรื่องตามลิ้งค์นั้น หาในเวปนั้นได้นะค่ะ มีอยู่หลายคลิปค่ะ)

ประเทศที่ไปก็คือประเทศภูฏานนั่นเอง และการเดินทางในครั้งนี้ไอบะจัง ยังได้ไปพบกับ นายกรัฐมนตรีของประเทศภูฎานด้วย อุเอะดะซังมีแซวว่า ปีหน้าสงสัยจะได้ไป เอเปคเป็นแน่เลย ไอบะจังบอกถ้ามีอะไรอย่างนี้ก็ไม่แน่นะ อุเอะดะบอก จะมีหรอ แซวกันพอหอมปากหอมคอ ภูฎานเป็นประเทศที่อนุรักษ์ธรรมชาติอย่างไร เชิญตามไอบะจังไปเลยค่ะ

” ประเทศที่ประชาชนมีความ สุข 97% ประเทศภูฎาน ซึ่งเป็นประเทศที่อนุรักษ์ธรรมชาติ(ECO) แต่คุณภาพชีวิตและความเป็นอยู่ของประชาชนในประเทศ GDP อยู่ลำดับที่156 (จาก182ประเทศ) ดูมันไม่มากเลยนะ แต่ไม่เกี่ยวกับเศรษฐกิจหรือความร่ำรวยแต่อย่างใด แล้วทำไมคนภูฎานถึงได้ว่ามีความสุข”

ที่สนามบิน ฮาเนดะ(ญี่ปุ่น)

Aiba: โดยรวมตอนนี้สภาพตอนนี้ดีเลย ตื่นเต้นมากเลยนะ ประชาชน 97% มีความสุข เป็นประเทศอย่างไร และยังเป็นประเทศที่อนุรักษ์ธรรมชาติ ตอนนี้ประเทศญี่ปุ่นคงมีข้อแนะนำที่ดีๆเพื่อมาปรับใช้กันได้ น่าสนุกจริงๆ ครับ ไปหละนะครับ

ครั้งนี้เป็นสถานที่ไปเป็นครั้งแรก เป็นประเทศที่ตั้งขนาดอยู่บนภูเขาหิมาลัย “ประเทศภูฎาน” สนามบินนานาชาติ นั้นตั้งอยู่บนภูเขา ซึ่งเป็นสนามบินที่ได้ชื่อว่า ลงจอดยากที่สุดแห่งหนึ่งในโลกนี้ รู้สึกกลัวนิดหน่อย(ไม่หน่อยแหละ) จากญี่ปุ่นถึงประเทศภูฎานใช้เวลาในการเดินทาง 15 ชั่วโมง

Aiba: ถึงแล้วครับบบ ในที่สุดก็ถึงแล้วว ตึกสวยมาก มีความโดดเด่นเฉพาะตัวมากๆ ภูเขาก็สุดยอดไปเลย(สนามบินอยู่บนเขาจริงๆ เห็นภูเขาใกล้ๆเลย)

ที่ด่านตรวจคนเข้าเมือง รู้สึกว่าบรรยากาศจะไม่ค่อยดีสักเท่าไร สต๊าฟโดนค้นกระเป๋า โดนตรวจค้นอย่างละเอียดและก็พบปัญหาจนได้ บุหรี่ที่สต๊าฟถือมานั้นเป็นของต้องห้าม เจ้าหน้าที่บอก ไม่ว่าด้วยเหตุผลจำเป็นอะไรที่ต้องเอาบุหรี่เข้าไป จะต้องเสียภาษี 200% ภูฎานเป็นประเทศที่ไม่สูบบุหรี่ ปี 2004 ประเทศภูฎานหยุดการนำเข้าบุหรี่และมีกฎหมายมาควบคุมอย่างเข้มงวด ภาษีนำเข้าสูงเป็น สองร้อยเปอร์เซ็นต์

Aiba: 200%

Staff: ได้แค่กล่องเดียว กล่องที่สอง(เป็นต้นไป)ต้องเสียค่าปรับเพิ่มอีก

Aiba: อย่างนั้นเลยหรอ เป็นประเทศที่สุดยอดจริงๆ อย่างนั้นเน้ออ อ่ะ คอนนิจิวะ(สวัสดีครับ)

ไกด์: สวัสดีครับ ยินดีตอนรับสู่ภูฎาน

Aiba: ไอบะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ

การเดินทางในครั้งนี้ มีเจอร์รามี่ซังเป็นไกด์แนะนำ เคยมีประสบการณ์ทำงานในญี่ปุ่นมาก่อน(คุณเจอร์รามี่พูดภาษาญี่ปุ่นเก่งมากค่ะ สำเนียงก็ดีมาก ในความรู้สึกของตัวเองนะค่ะ)

กองตรวจคนเข้าเมือง ได้เรียนมาเป็นพิเศษเพื่อมาเป็นไกด์แนะนำต่างชาติที่เข้ามาในประเทศ

Aiba: มันเป็นเรื่องที่จำเป็น ไม่มี(ไกด์)นำทางด้วยไม่ได้เลยหรือครับ

เจอร์รามี่ซัง: สำหรับภูฎานแล้ว มันเป็น หน้าที่(義務=Gimu)นะครับ(หน้าที่ ที่ต้องรับผิดชอบ)

Aiba: หน้าที่ หรือครับ

สำหรับชาวต่างชาติที่เข้ามาในประเทศนั้น จำเป็นจะต้องมีไกด์คอยแนะนำ ถือเป็นเรื่องในหน้าที่ ก่อนที่จะมีนักท่องเที่ยวเข้ามาในประเทศนั้น จะมีแพลนของทางรัฐบาล ส่งรายงานมาเพื่อให้เตรียมการ

Aiba: ไปด้วยกันตลอดเลยหรือครับ

เจอร์รามี่ซัง: ใช่ครับ ไปด้วยกันตลอดเลย

มันเป็นเพราะอะไรนะหรือ(ที่ต้องมีไกด์ติดตามไปด้วยตลอด) เป็นต้นว่า ป้องกันนักท่องเที่ยวทำลายธรรมชาติ(ไม่ว่าตั้งใจหรือไม่ก็แล้วแต่) มันดูทำให้เป็นเรื่องที่เข้มงวดมากๆ แล้ว ECO กับ ความสุข มันจะไปด้วยกันอย่างไง

Aiba: มีความสุขไหมครับ

เจอร์รามี่ซัง : มีความสุขดีครับ

Aiba: เออ อย่างนั้นหรือครับ อยากได้ยินหลายๆคนนะครับ(ว่ามีความสุข)

(ไปเมืองหลวง ทิมปุ)

เจอร์รามี่ซัง: อันนี้เป็นทางด่วน ที่ไปเมืองทิมปุ ครับ เป็นทางด่วนที่ดีที่สุดเลยครับ

Aiba: เดี๋ยวนะครับ วัว ครับมีวัวเดินอยู่ด้วย อันนี้เป็นทางด่วนใช่ไหมครับ

เจอร์รามี่ซัง: ใช่ครับ

Aiba: มา เหรอ อ่ะ อย่างนั้นเหรอ(ไอบะจัง เห็นคนเดินบนทางด่วนด้วย เลยเลิกถามต่อ หุหุ)

ทั้งคนและวัว เดินได้บนทางด่วน ระดับความสูงจากน้ำทะเล 2600m

Aiba: รู้สึกว่าความกดอากาศมันเปลี่ยนหรือเปล่าครับ ปวดหูมากเลย ตรงนี้ วิวสวยนะครับ อยากออกไปดูข้างนอกหน่อยได้ไหมครับ (ไอบะจังเปิดประตูรถออกไป) สุดยอดเลยนะ ที่นี่ เจอร์รามี่ซัง ตรงนี้สวยมากๆ สุดยอดดดเลย

(วิวที่สวยงามมาก/ Zekkei/絶景) มันเป็นวิวที่สวยงามมากๆ เลยนะครับ

เจอร์รามี่ซัง: ใช่ครับ

(เมืองทิมปุ)

Aiba: ถึงแล้วครับ ถนน ถนนเมืองทิมปุครับ

ประชาชนมีความสุข 97% กับ ECO นั้นมันจะสัมพันธ์กันอย่างไรนะ และแล้วก็รู้สึกสะดุดตาอะไรบางอย่าง

Aiba: ทุกคนใส่ชุดอยู่ ชุดที่เหมือนกิโมโนนะครับ

เจอร์รามี่ซัง : ใช่ครับ เหมือนอย่างนี้ ชุดประจำชาติของภูฎานนะครับ เป็นขนบธรรมเนียมประเพณี และเพื่อเป็นการรักษาเอาไว้ นักเรียน และประชาชนทั่วไปใส่กัน ถือว่าเป็น “หน้าที่” นะครับ

Aiba: เป็น หน้าที่ หรอครับ

ภูฎานนั้น มีเชื้อชาติเดียวกัน(เผ่าเดียวกัน) ของผู้ชาย เรียกว่า “โกะ” ส่วนของผู้หญิงเรียก “คิร่า” นักเรียน นักศึกษา ใส่กัน ถือว่าเป็น หน้าที่บังคับ

Aiba: หน้าที่มีเยอะนะครับ

เจอร์รามี่ซัง ครับ มี หน้าที่เยอะเลยครับ

ประชาชนทั่วไปรู้สึกว่าไม่พอใจนั้นจะมีบ้างหรือเปล่าน้า

Aiba: ขนบธรรมเนียมที่เหมือนกัน มันสวยงามมาก(ชุดประจำชาติที่ผู้หญิงใส่อยู่) แต่ว่า มันเป็นหน้าที่ มันไม่เคร่งครัดไปหรือครับ

Women: มันก็ไม่ใช่อย่างนั้นนะค่ะ(ไม่ได้รู้สึกว่าอึดอันหรือเคร่งครัดอะไร)

Aiba: ขอโทษนะครับ มีความสุขไหมครับ

Women: มีความสุขดีค่ะ

ลองใช่ชุดประจำชาติของภูฎานดูดีกว่า (เข้าร้านสั่งทำ ชุดประจำชาติ)

Aiba: ที่นี่แหละ ที่จะเปลี่ยน(ชุด) ตอนนี้มีอะไรเป็นที่นิยมบ้างครับ ชุดประจำชาติที่มันดูวัยรุ่นหน่อย(แหมมม อันนี้สำครับคนที่แก่แล้วเค้าถามค่ะ) แบบไหนดีครับ

Tailor: อันนี้เลยค่ะ วัยรุ่นกำลังนิยมกัน

Aiba: สีนั้นก็ดีนะ

Tailor: สีสดใสกำลังเป็นที่นิยมค่ะ

ผ้าที่ทอ ใช้สำหรับชุดประจำชาตินั้น หนึ่งชุด(เซ็ต)ใช้เวลาทอถึง 14เดือน เป็นงานที่ลำบากมากทีเดียว

และแล้วว

Aiba: paa~^^(ชุดประจำชาติของภูฎานก็เสร็จเรียบร้อย) และจากนี้นะครับ อยากจะศึกษาเรื่องต่างของภูฎานกันครับ

ว่าแต่ว่า รู้สึกจะไม่ค่อยดีเท่าไร

Aiba: หิวแล้วครับ

เจอร์รามี่ซัง: งั้นก็ไปร้านอาหารที่ผมไปบ่อยๆดีกว่านะครับ

หิวมากๆ เลย ช่วยไม่ได้ที่จะต้องหาอะไรทานกันครับ เป็นอาหารชุดของภูฎานครับ

พนักงาน: เชิญเลยครับ

เจอร์รามี่ซัง: เผ็ดหน่อยนะครับ

(พริกเขียวผัดชีส) ไอบะจังลองชิมดู และรสชาดเป็นอย่างไง

Aiba: อันนี้ไม่ไหวนะ(เผ็ด) อ่าๆๆ ไม่ไหวๆ (เจอร์รามี่ซังตักเต็มช้อน ) เอาอย่างนั้นเลยเหรอ

(ไม่ไหวหรอกมั้ง) อันตรายนะ อันนี้

เจอร์รามี่ซัง: เผ็ด แต่อร่อยดีครับ

Aiba: มันไม่ใช่ระดับที่เรียกว่าอร่อยได้เลยนะ(เผ็ดมากสำหรับไอบะจังนะค่ะ)

(ไอบะจัง เหงื่อออกเต็มไปหมด) เหมือนกับเล่นเกมแพ้(แล้วได้กิน)อย่างไงไม่รู้ อาหารของภูฎานนั้น ส่วนมากจะมีส่วนประกอบที่ใช้พริกเป็นส่วนประกอบ เครื่องปรุงก็เลยใช้พริกเป็นหลัก

(ไอบะจังลองชิมอาหาร อีกอย่างหนึ่ง)

Aiba: อร่อยครับ แต่ เอะ มันเผ็ด หรือไม่เผ็ดก็เริ่มไม่เข้าใจแล้วครับ

มากันออกมาเดินข้างนอกกัน และแล้ว

Aiba: สี่แยกใช่ไหมครับ

เจอร์รามี่ซัง : ใช่ครับ สี่แยก

Aiba: ไม่มีไฟแดงหายไปหรือเปล่า

เจอร์รามี่ซัง : ที่ภูฎาน ไม่มีไฟแดงครับ

Aiba: ไม่มีสักอันเลยหรือครับ

เจอร์รามี่ซัง: อันหนึ่งก็ไม่มีครับ

เพื่อเป็นการอนุรักษ์(หรือประหยัดไฟฟ้า) สี่แยกไฟแดง อันหนึ่งก็ไม่มีครับ แต่มี ตำรวจจราจร ค่อยโบกและดูแลความเรียบร้อยแทน แต่ตามหน้าโรงเรียนก็จะมีนักเรียนที่ทำหน้าที่คอยดูแลอยู่เช่นกัน ไม่เป็นไรแน่หรือนั้น

Aiba: ไม่เคยมีอุบัติเหตุเลยหรือครับ

เจอร์รามี่ซัง: ถ้าเอื้อเฟื้อกัน(ประนีประนอม) ก็ไม่มีอุบัติเหตุเกินขึ้นเหรอครับ

เอื้อเฟื้อกัน แบ่งกันไป ก็จะไม่เป็นไร ถ้าเป็นญี่ปุ่นเป็นเรื่องที่เหลือเชื่อมากๆ (ไทยก็ด้วยครับ) ยิ่งไปกว่านั้น

Aiba: (ชี้ไปที่กลางถนน) ที่ล้มตัวนั่นไม่ใช่ ตายแล้วหรือครับ

เจอร์รามี่ซัง : ยังไม่ตายครับ เค้านอนอยู่(น้องหมาตอนกันอยู่กลางถนน)

Aiba: รถ(วิ่งไปมา) จะดีหรือครับ มันไม่เป็นอันตรายหรือครับ

คนภูฎาน ให้ความสำคัญกับสิ่งที่มีชีวิตทั้งหมด (เห็นรถวิ่งผ่านไปมา น้องหมาบ้านเค้านี่ไม่สะทกสะท้าน นอนหลับได้อย่าง สบายใจจริงๆ ไม่อยากจะเชื่อว่ามีอยู่ในโลกนี้เหมือนกันนะค่ะ) และ

Aiba: เจอร์รามี่ซัง ตึกนะครับ ดูเหมือนกันทั้งหมดเลย

เจอร์รามี่ซัง : ตึกของภูฎานนั้น ได้กำหนดแบบดีไซด์ไว้แล้วครับ รัฐบาลเค้ากำหนดหน้าที่(ให้เป็นแบบเดียวกัน)ครับ

Aiba: ภารกิจ(หน้าที่)อีกแล้ว (กิมู)

แม้แต่สถาปัตยกรรมต่างๆ ทางรัฐบาลก็กำหนดกฎหมาย ของแบบอาคารไว้เรียบร้อย (ไปที่สถานี่ก่อสร้างบ้าน) คนที่สร้างบ้าน จะเป็นอย่างไงนะ

Aiba: ร้องเพลงด้วยทำงานด้วยแหละ

เจอร์รามี่ซัง: ครับ ร้องเพลงกันด้วย

Aiba: นะ ดูท่าทางสนุกเชียว บ้านจะเสร็จเมื่อไรครับ

ช่าง: ประมาณครึ่งปีนะครับ แต่บางทีถ้าไม้ ไม่มา ก็จะใช้ระยะเวลานานมากกว่านั้นครับ

ที่ภูฎาน จะไปตัดไม้กันเองเป็นเรื่องที่ทำไม่ได้ ทุกอย่างมีกฎหมายเค้ามากำหนด การตัดไม้จะตัองมีใบอนุญาตถึงจะทำได้ ไม่เข้มงวดไปหรอ

Aiba: อันนี้ทางรัฐกำหนดไว้แล้วหรือ

ช่าง: เด็ดขาดเลยครับ

Aiba: เป็นข้อบังคับ(กิมู) หรือ

เจอร์รามี่ซัง: ใช่แล้วครับ

Aiba: กิมู(ข้อบังคับ) ไม่มากไปหรอครับ แหน่ะ

กฎหมายของภูฎานกำหนดไว้ ว่าจะต้องมี ป่าไม้จำนวน หกสิบเปอร์เซ็นต์ขึ้นไปถึงจะให้อนุญาต ตัดต้นไม้ได้ เป็นเรื่องที่ดี หากเอาไม้ไปขาย เศษฐกิจ ก็จะดีขึ้นหรือเปล่าหล่ะ ความไม่พอใจที่แสดงออกก็ไม่น่าจะแปลกไม่ใช่หรือ

ช่าง : มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ กฎหมายเค้าได้กำหนดไว้เพื่อเป็นการป้องกันป่าไม้นะครับ

Aiba: ถ้าทำตามอำเภอใจ อีกหน่อยก็คงจะไม่เหลือเนาะ (เดินไปที่คนงานหญิงที่ร้องเพลงกันทำงานไปด้วย) สวัสดีครับ มีความสุขดีไหมครับ

คนงานผู้หญิง ทุกคนแข็งแรง มีความสุขค่ะ (มีความสุขค่ะ)

(ที่ตลาดใหญ่ในเมืองทิมปุ)

และเราก็มากันที่ ตลาดใหญ่ของเมืองทิมปุครับ

Aiba: อันนั้นมะพร้าวใช่ไหมครับ

เจอร์รามี่ซัง: ใช่ครับ

Aiba: มะพร้าวภูฎานหรือครับ

เจอร์รามี่ซัง: ทางใต้ภูฎานนะครับ

Aiba: ภูฎานตอนใต้เหรอครับ

Aiba: ของที่ซื้อห่อด้วยหนังสือพิมพ์ เป็นการอนุรักษ์นะ

เจอร์รามี่ซัง: ตรงนั้นมีผักของภูฎานด้วยครับ(โอราจิโยชิโตะ) จะกินเป็นสลัดก็ไม่เป็นไรครับ

Aiba: อร่อยใช่ไหมครับ(แม้ค้ายื่นของมาให้ ไอบะจังซื้อของเต็มจนหอบแทบไม่หมด) ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ ถ้าได้ถุงมาบ้างก็คงจะดีนะครับ

เจอร์รามี่ซัง: ที่ภูฎานเค้าไม่ใช้ถุงพลาสติกกันนะครับ

Aiba: เอะ จริงหรือครับ

เพื่อเป็นการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ร้านค้าหยุดให้ถุงพลาสติกกัน ทุกคน มี my bag ไปเมื่อไปซื้อของกัน

แต่ไม่ได้นึกว่า ECO Bag นะ มันจะไม่มี ความรู้สึกว่าไม่พอใจกันไม่มีเลยเหรอ เพราะอะไรนะ

และก็รู้สึกมาตลอดเลย(ว่าเป็นเพราะอะไรนะ)

Aiba: ตอนนี้ เป็นเพราะภูฎาน ไม่มีมีการนำเข้าของที่อำนวยความสะดวกจากต่างประเทศนั้น คิดว่าภายใน(ประเทศ)มีความสุขดี ก็คิดอยู่บ้างเหมือนกันนะ

และแล้วก็มีถึงสถานที่ ที่แนะนำ

Aiba: ร้านซีดีหรือครับ

เจอร์รามี่ซัง: ร้านซีดีครับ

Aiba: คูซานโวสวัสดีครับ คูซานโวล่า คนภูฎาน มี ไอดอล ไหมครับ

คนขายซีดี: มีครับ(คนขายเอาซีดีให้ไอบะจังดู)

“ผู้มีชื่อเสียเกินคาดหมาย ที่จะอยากจะหาในภูฏาน”

Aiba: ถามของ อาราชีดีกว่า arashi Do you know ARASHI?

(CM)

Aiba: ภูฎาน มีไอดอลไหมครับ

เจอร์รามี่ซัง: (คนขายเอาซีดีมาให้ดู) เธอเป็นนักร้องนะครับ

Aiba: น่ารักไหม น่ารักไหมครับ (กำลังได้รับความนิยมสูง)

คนขายซีดี: น่ารักครับ(คุณเจอร์รามี่แปลให้ฟังอีกที่)

Aiba: เหรออย่างงั้นเหรอ Do you know ARASHI ?

คนขายซีดี : หา อาราชี เหรอ

Aiba: (Arashi Arashi for dream) ไม่รู้จักหรอ

คนขายซีดี: ไม่รู้จักหรอก

Aiba:ไม่รู้เหรอ (คนขายส่ายหัวบอกไม่รู้จัก) มีชื่อเลยนะ แฟมัสสุ สุตา ดาโย(famous starだよ)

ไม่รู้จักอาราชีแหละ แต่เห็นมีซีดีที่มาจากฝั่งอเมริกาวางขายอยู่มากมาย ตอนนี้มีทั้งโทรศัพท์มือถือ โทรทัศน์ เคเบิลทีวีที่มีมากกว่า หกสิบช่องจากทั่วโลกก็สามารถดูได้(เจอร์รามี่ซังชี้ให้ดูร้านอินเตอร์เนตคาเฟ่) และก็มีเหมือนที่ญี่ปุ่นมี ร้านอินเตอร์เนทคาเฟ่

หญิงสาวที่กำลังใช้บริการร้านอินเตอร์เนท : ส่งเมล์ไปหาคนที่รู้จักที่อยู่ต่างประเทศบ้าง ได้รู้ข่าวต่างประเทศด้วยค่ะ สะดวกมากค่ะ

แม้กระทั้งสิ่งนี้ครับ

Aiba: อะไรนะครับ เกม ที่นี่เค้าเรียกอะไร

เจอร์รามี่ซัง: เกมครับ

Aiba: ของใหม่ๆ ก็มีขายแล้วอ่ะ จะว่าไม่รู้ก็คงจะไม่ใช่นะครับ เหมือนกันทั่วโลกเลย

สินค้าที่ใช้เพื่ออำนวยความสะดวกสบายก็รู้จัก แต่ก็ไม่ใช่กัน ทำไมถึงอดทนได้นะ ตอนนี้ที่ญี่ปุ่น จะไม่ให้ใช้เลย เป็นอะไรที่ยากมากๆ

Aiba: มีความสุขไหมครับ

Men 1: มีความสุขดีครับ

Men 2(ทำทรงผมเหมือนบีเบอร์เลย): มีความสุขดีครับ เพราะว่าทุกคนในครอบครัวมีสุขภาพแข็งแรงดีนะครับ

ผู้หญิงที่อุ้มลูก: มีความสุขดีค่ะ การงานก็ดี ลูกก็ไม่เจ็บป่วยค่ะ

ทุกคน(เท่าที่ถามมา)ล้วนแล้วแต่บอกมีความสุข มันเป็นเพราะอะไรนะ ที่สำนักงานหนังสือพิมพ์ ได้พบกับนักวิเคราะห์ข่าว เทนจินซัง

Aiba: ทุกคนตอบว่ามีความสุขนะครับ อยากรู้ครับว่าเพราะอะไร(เป็นเหตุผล)

เทนจินซัง : ก่อนอื่นควรต้องทำความเข้าใจคำที่ Gross National Happiness GNH(มวลรวมความสุขแห่งชาติ)

Gross National Happiness หรือเรียกย่อๆ ว่า GNH (มวลรวมความสุขแห่งชาติ)

เทนจินซัง: Gross National Happiness เป็นดัชนีวัดผลครับ

ทุกคนคงรู้จัก GDP(Gross Domestic Product) ผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ บ้างไม่มากก็น้อย แต่ประเทศภูฎานนั้น ใช้ GNH เป็นตัวชี้วัด ประเทศใส่ใจถึงความเป็นอยู่ อย่างมีความสุขของประชาชนมากกว่า มีเงินความร่ำรวยนั้นไม่ได้เป็นตัวชี้วัดแต่อย่างใด

Aiba: เราสนันสนุน GNH ให้ต่อเนื่องได้อย่างไรครับ

เทนจินซัง: การสนับสนุนให้มี GNH ปัจจัยหนึ่งก็คือ การอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม ครับ

ปัจจัยที่สำคัญมากก็คือการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อม พลังงาน 99%คือพลังงานจากน้ำ ป่าไม้มีมากกว่า 60% และไม่ใช้ของที่เป็นพลาสติก GNH ที่ว่าไม่ใช่แต่การอนุรักษ์ธรรมชาติเท่านั้น การกำหนดแบบสถาปัตกรรม และขนบธรรมเนียมประเพณี ที่ควรจะรักษาเอาไว้ และเพื่อจะไปหาคำตอบที่แท้จริง GNH ก็ได้เดินทางไปหมู่บ้านต้นแบบกันครับ ใช้เวลาการเดินทางโดยรถยนต์ 7 ชั่วโมง (สองทุ่ม) หมู่บ้านโพพุจิกา ตอนนี้พึ่งจะสองทุ่มเท่านั้น แต่มองไปทางไหนก็มืดสนิทไปหมด เห็นแสงไฟจากโรงแรมที่จะเข้าพัก

พนักงานที่ดูแลโรงแรม: ที่หมู่บ้านนี้ มีนกที่ใกล้จะสูญพันธ์ได้บินมาที่นี่ครับ เพื่อไม่ให้เป็นอันตรายกับนกที่บินไปมา สายไฟเลยถูกยกเลิกการใช้งานไปนะครับ

นั่นก็คือ นกโอคุโรจิรุ หน้าหนาว บินมาจากภูเขาหิมาลัย มาที่หมู่บ้านแห่งนี้ครับ

คุณลุง(เครา): ไม่มี(นก)บินมา มันคงดูเงียบเหงามาก ไม่มีไฟฟ้า ก็ดี(ไม่เป็นไร)

คุณผู้หญิง: ก็เพราะว่า ที่นี่มีนก ก่อนที่พวกเราจะเกิดเสียอีก ไฟฟ้ามันก็จำเป็น แต่ ถ้ามีสายไฟ นกก็คงจะไม่บินมา คงเหงาน่าดู

เพื่อปกป้องนก จึงไม่มีสายไฟ GNH ของที่นี่ แตกต่างกับที่ญี่ปุ่นคิดโดยสิ้นเชิง

Aiba: โดยพื้นเพ ของคนญี่ปุ่น นั้นเหมือนกัน(เผ่าพันธ์เดียวกัน) เพราะที่ตอนผม ใส่ โกะ ชุดประจำชาติ เหมือนคนภูฎาน มากกว่า คนภูฎานจริงๆ เสียอีก

Ueda-san กับคน อื่นๆ ในห้องส่ง : ชุดที่ใส่ก็เหมาะมากๆ เลย

Aiba: ส่วนสูงก็พอๆกัน

Guest: ไอดอลของภูฎาน( No.1 ภูฎานไอดอล) ดูไม่ค่อยจะยอมรับสักเท่าไรนะ

Aiba: ยอมรับซิ ก็บอกว่า น่ารัก ผมก็บอกไปแล้วนะ

Guest: บอกแล้วเหรอ

Aiba: ตัดออกหมดเลยนะตรงนี้

Guest: โกหกแหละ

Ueda-san: ครั้งนี้นะ ไอบะคุง ภูฎาน กับ ญี่ปุ่น มีสิ่งของ ที่เชื่อมสัมพันธ์ ที่ได้ไปเจอ

Aiba: ใช่ครับ ตอนนี้ ที่ภูฎานมีขาย(ไอบะจัง หยิบขวดน้ำดื่ม) คือ น้ำ ครับ คือ ดูนี่เลยครับ “ Bhutan for Japan”

Ueda-san: จริงด้วยแหละ

น้ำดื่ม ที่มีจำหน่าย ทั้งในโรงเรียนและร้านค้า บริษัททั่ว และทำมาบริจาคให้กับผู้ประสบภัยในญี่ปุ่น

Aiba: เพื่อที่จะระดมเงิน จึงทำขึ้นเพื่อจำหน่าย และนำรายได้ สมทบทุน บริจาคให้กับผู้ประสบภัยที่ญี่ปุ่น ดูข้อความที่เขียนข้างหลังนะครับ “Here’s your chance return the kindness” เป็นโอกาสของคุณจะได้ขอบคุณในความกรุณา

ODA ประมาณปี 1964 ประเทศญี่ปุ่นได้ส่งเงินช่วยเหลือ ให้กับภูฎานเป็นจำนวนเงินประมาณ 453億(oku)yen ณ(1億=37ล้านบาท โดยประมาณตอนนี้นะค่ะ )

Aiba: เรื่องราว(เรื่องที่เกิดแผ่นดินไหวและ ซึนามิ) คนภูฎานก็รู้ จึงได้รวมตัวกันจัดทำ(น้ำดื่ม จำหน่าย)และก็เป็นครั้งแรกที่ทำกันขึ้นมา ได้ไปเจอ รู้สึก ตื้นตันใจมากเลยครับ

Ueda-san: แล้วเป็นไงบ้าง ที่ได้ไปพบกัน ท่าน นายกรัฐมนตรี

Aiba: ต่อจากนี้แหละ จะเป็น งานหลักเลยหล่ะ ก่อนหน้านี้ อิสระ ได้เข้าพบกับ นายกรัฐมนตรี มันเหมือนกับเป็นตัวแทนของญีปุ่นเลยนะ

Ueda-san /Guest: แน่นอน แหละ เป็นเหมือนตัวแทนของญี่ปุ่นนั่นแหละ

Aiba: ใช่ครับ และก็อยากจะให้ทุกคนได้เห็นครับ และผมได้ไปทำอะไรมาบ้าง (เรื่องที่ได้สนทนากับ นายกรัฐมนตรี)

เชิญชม วีทีอาร์ เลยครับ

“ ไอบะ มาซากิ สนทนากับ นายกรัฐมนตรีของภูฎาน”

GDP ก็เปลี่ยนไป แต่สำหรับภูฎานนั้น GNH มวลรวมความสุขแห่งชาตินั้นจะเป็นในรูปแบบไหน เราไปกันที่โรงเรียนในเมือง ทิมปุกัน

(โรงเรียนประถม รินเชน คุนเปน)

Aiba: ทุกคนมารวมตัวกัน ไวมาก สุดยอดไปเลย

รู้สึกว่า คนต่างชาติจะเป็นที่สนใจมากๆ เหมือนกันคนที่ได้รับความนิยมอย่างมาก(เด็กๆ วิ่งเข้ามาทักทายไอบะจัง อย่างล้นหลาม เด็กๆ น่ารักมากๆ)

Aiba: ดูนะๆ (ไอบะจังเอาที่กระโดดเชือก มากระโดดให้เด็ก นักเรียนดูด้วย ทำแรงเกินไป ทำให้เชือกขาด ไปโดนเด็กนักเรียน ไอบะจังเรียบวิ่งเข้าไปกอดขอโทษเด็กคนนั้น)

ทุกคนดูสนุกสนาน และมีความสุขกันจริงๆ เลย

Aiba: ดูมีความสุขมากเลย(จับคางเด็ก)

Boy: มีความสุขครับ

ที่โรงเรียนประถม ก็มีการคิดเรื่อง GNH เช่นเดียวกัน หนึ่งชั่วโมงใน หนึ่งอาทิตย์นั้น ก็จะพูดถึงเรื่อง การอนุรักษ์ธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม ในชั้นเรียน และแล้ว

Aiba: ภาษาอังกฤษทั้งหมดเลยหรือ(การเรียนการสอน)

เจอร์รามี่ซัง : ใช่ครับ

Aiba: เหรอครับ

ภาษาแม่ของ ภูฎาน คือ ซองกะ แต่การเรียนการสอนในชั้นเรียนนั้น ทั้งหมดใช้ภาษาอังกฤษ

Aiba: สุดยอด

เพื่อการสื่อสารกับนานาชาติ เป็นการพัฒนาบุคลากรขั้นพื้นฐาน ไม่ใช่เพื่อขนบธรรมเนียมประเพณี ภูฎานนี่น่าชื่นชมจริงๆ