Aiba chan no Chikyu Ryokou(相葉ちゃんの地球旅行) part 2

Part 2(ดูคลิปจาก part 1)

ต่อจากตอนที่แล้ว ที่ไอบะจังไปเยี่ยมเด็กนักเรียนและดูการเรียนการสอนแนวนโยบายการอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมที่โรงเรียนประถมค่ะ

คุณครู : การดำรงชีวิตของพวกเรานั้นทั้งหมดนั้น ล้วนแล้วแต่เกี่ยวข้องกับสิ่งแวดล้อม อากาศที่บริสุทธิ์มาจากไหนค่ะ

นักเรียน : ต้นไม้(ค่ะ ครับ)

คุณครู : ใช่ค่ะ เพราะฉะนั้น ต้องรักษาธรรมชาติเอาไว้ จะทำให้พวกเราได้รับความสุขค่ะ

Aiba: คุณครูครับของคุณมากๆ ครับ

และก็ขอถามอีกครั้งหนึ่ง(ครูใหญ่ เดินออกมา)

Aiba: การปกป้องสิ่งแวดล้อมนั้น และจะทำให้ได้รับความสุขอย่างไรหรือครับ

มาดาม ดามูเช(ครูใหญ่): จริงๆมันไม่ใช่เรื่องใช่เรื่องยากเลยค่ะ เมื่อเราปกป้องธรรมชาติอย่างจริงจัง เป็นต้นว่า เมื่อเรามีทุกข์ ได้เห็นดอกไม้ สีเขียว (ของธรรมชาติ) ก็ทำให้ใจของพวกเราก็ได้รับความสุขค่ะ

Aiba: เป็นบทเรียนที่ล้ำค่ามากๆ ครับ ขอบคุณครับ

การใช้ชีวิตเพื่อให้มีความสุข กับการป้องกันสิ่งแวดล้อมจะเป็นอย่างไร (หมู่บ้านจูกะ)ผมได้ไปที่บ้านหลังหนึ่งที่ได้ใช้ นโยบาย GNH จะมีผลกระทบอย่างไรบ้าง อยากจะรู้จริงๆ

Aiba: สวัสดีครับ คุณพ่อกับคุณแม่หรือครับ

ดาว เซริน ครอบครัวเกษตรกร มีสมาชิกในครอบครัวทั้งหมด 10คน ที่นี่ทั้งหมดมีไฟฟ้าใช้ แต่ในบ้าน มีเครื่องใช้ไฟฟ้า คือ หม้อหุงข้าว ตุ้เย็นและ ทีวีเท่านั้น เครื่องซักผ้าและ เครื่องดูดฝุ่นนั้นไม่มี เรื่องทำงานบ้านนั้นเป็นเรื่องใหญ่เอาการ แต่ว่า

Aiba: ให้ผมทำนะครับ(ไอบะจังเริ่มกวาดบ้านช่วยคุณแม่) ที่จริงก็มีไฟฟ้า และเครื่องใช้ไฟฟ้าแล้ว เครื่องดูดฝุ่น ไม่คิดจะซื้อหรือครับ

คุณแม่ : แค่นี้ก็พอแล้ว(เพียงพอแล้ว)

Aiba: อย่างนั้นหรือครับ มันก็สะดวกแค่นั้นเองเนาะ

เรื่องซักผ้า แน่นอนครับ ซักมือ

Aiba: คุณพี่ครับ ซักผ้ากันอย่างนี้เหรอครับ

พี่สาว(อุ้มลูกด้วย): ใช่แล้วจ๊ะ

Aiba: อย่างนั้นหรอ เอะ วันหนึ่ง กี่ครั้งครับ

พี่สาว: ตอนเช้ากับตอนเย็น สองครั้งค่ะ

ไอบะจังลงไปช่วยพี่สายซักผ้าค่ะ ให้แปรงถูบนผ้าด้วย

Aiba: ทำอย่างนี้หรือเปล่าครับ ถูกไหมครับ

พี่สาว: ตรงสีฟ้าเท่านั้นนะ

Aiba: (ผิดที่แล้วจ๊ะ)ขอโทษครับ ขอโทษ อย่างนี้เหรอครับ เอะ ทำทีละผืนแล้วครอบครัวตั้ง สิบคนนะ (แล้วก็หันไปถาม) มีความสุขดีไหมครับ

พี่สาว: มีความสุขดีค่ะ

(ไอบะจัง ช่วยตากผ้าทีซักเสร็จแล้ว)

Aiba: พี่ครับ เมื่อกี้ที่บอกว่า มีความสุขดี อย่างเช่นว่าตรงไหนที่รู้สึกว่ามีความสุขหล่ะครับ

พี่สาว: ทุกคนในครอบครัวอยุ่ด้วยกัน สุขสบายดี เพราะมีอะไรก็คุยกัน ทั้งปัญหาความทุกข์และสุขก็คุยกันได้ทั้งหมด

Aiba: ทั้งหมดมีอะไรก็แชร์กัน(คุยกัน) เป็นครอบครัวที่ปรึกษากันได้หมดนี่เอง ทั้งเวลาที่เสียใจ และเวลาที่สนุกสนาน

ความร่ำรวย ทำให้สะดวกสบาย มันคืออะไรกันหรือ ตอนนี้ภูฎานค่อยๆ ร่ำรวยมากขึ้น จะเลือกหรือจะค้นหา ก็อยู่ที่ความคิด

วันนี้หนึ่งวัน ลองใช้ชีวิต(กับครอบครัวนี้) ลองคิด ลองทำเหมือนกับคนภูฎานดู

ไอบะจังช่วยพ่อ(หรือคนในครอบครัว)ไปหา หญ้าบนเนินเขาเพื่อมาให้กับวัว ที่เค้าเลี้ยงกันอยู่

Aiba: ตัวนี้ ตัวเล็กน่ารักจังเลยนะครับ

เจอร์รามี่ซัง: (พูดถึงวัวน้อย ทีกินหญ้าอยู่) รู้สึกเค้าจะชอบมาก(หญ้าที่ไอบะจังช่วยเก็บมาให้)

(ภาพตัดไปหน่อยหนึ่ง เห็นในโฆษณาก่อนหน้านี้ รู้สึกจะเป็นยิ่งธนูกันค่ะ แต่ในรายการได้ตัดออกไป และไอบะจังกำลังจะตัดฟืนค่ะ)

Aiba: โอเค ครับ(เริ่มผ่าฟืนค่ะ)

แต่ค่อนข้างจะลำบากนะ

Aiba: แข็งมากกก(กรรมกรใช้แรงงานหนัก) เอ้อยยย ต้องผ่าได้ซิ โฮรา ผ่าได้แล้ว มีความสุขจริงๆๆๆ (ผ่าฟืนได้แล้ว ก็ปาดเหงื่อที่ใช้แรงงานมา)

คุณพ่อ: เอาอันนี้เป็นเชื้อเพลิง(ฟืนที่ผ่าเมื่อกี้) มาเผาหินใส่อ่างอาบน้ำให้มันร้อน(ไอบะจัง ไอเพราะสำลักควันไฟ)

Aiba: ควันไฟเยอะมาก(เข้าใจที่ญี่ปุ่นเกิดมาไม่เคยเจอ เพราะใช้แก๊สกันตั้งแต่เด็กๆ)

ต่อไป จะต้องนำเอาหินที่เผาไฟให้ร้อนแล้ว ไปใส่ที่อ่างอาบน้ำ ซึ่งเป็นงานที่ลำบากทีเดียว พ่อหยิบ(มีที่จับ)หินที่ร้อนไปใส่ในอ่างอาบน้ำ ทีละอัน

Aiba: มาแล้ว มาแล้ว โอ่วววว (ไอบะจังยืนดูอยู่) สุดยอดไปเลย เอ่ออ เอาหินไปเผาก่อน แล้วเอามาใส่ อ่างอาบน้ำนี่เอง

(ไอบะจังก็ลองไปเอาหินมาใส่อ่างอาบน้ำเหมือนพ่อบ้าง แต่เป็นไปด้วยความทุลักทุเล และแล้วก็ทำจนได้) แอร้ยยย ร้อนจังเลย (ลองเอามือจุ่มดู) อ่ะ ร้อนแล้ว

ผ่าฟืน ตั้งแต่เริ่มจนจบ ใช้เวลาทั้งหมด 4 ชั่วโมง

(ไอบะจังเปิดเข้าไปดู พ่อที่กำลังแช่น้ำอยู่ในอ่าง)

Aiba: (ไอบะจังตะโกนบอกกำลังจะเข้าไป) เปิดละน่ะ พ่อเป็นไงบ้างครับ สบายไหม สบายไหมครับ

คุณพ่อ : (พ่อคงตอบไอบะจังไปแล้วว่าสบายดี) วันนี้ ช่วยทำงาน ตั้งหลายอย่าง ขอบคุณมากนะ

Aiba: yeahhh (จับมือพ่อ) ไม่เป็นไรครับ ยินดีมากๆ

(ปฎิบัติการณ์สำเร็จเรียบร้อย)

ได้เวลาอาหารเย็นกันแล้ว ทุกคนมารวมตัวกันเพื่อทานอาหารเย็น

Aiba: คุณพ่อ เป็นคนแบ่งอาหารหรือครับ

พาคุชา พา(ชื่ออาหารภูฎาน ประกอบด้วยหัวไชเท้า เนื้อหมู ปรุงด้วยพริก) พ่อเป็นคนแบ่งอาหาร บุตะชิกิ

Aiba: อิตะดากิมัส(จะทานแล้วนะครับ)

ไอบะจังดูว่าจะทำอย่างไงกินกันดี

Aiba: มือหรือ

พีสาว(ที่นั่งติดกับไอบะจัง): ทานอย่างนี้นะ (ไอบะจังทำท่าตาม)

Aiba: ทำอย่างนี้เหรอ อืม อร่อยๆ

Staff : คล้ายๆ กับอาหารญี่ปุ่นอะไรครับ

Aiba: บุตะคิมูจิ (หมูผัดกิมจิ)มั้ง (ดูทุกคนหัวเราะกันอย่างมีความสุขจริงๆ ค่ะ)

คนภูฎานนั้น ใช่ว่าจะคิดถึงการอนุรักษ์ธรรมชาติเป็นพิเศษเพียงอย่างเดียวเท่านั้น จริงๆแล้ว ให้ความสำคัญกับสิ่งของที่สำคัญที่สุดเท่านั้นเอง

พ่อ: เธอ(ไอบะ)ก็เหมือนกับลูกชายคนหนึ่ง คิดว่า เมื่อชาติก่อนก็เป็นคงครอบครัวเดียวกันไม่ใช่หรือ

Aiba: จริงหรือครับ ชาติที่แล้วเป็นคนภูฎานหรือเปล่านะ ผมเหรอ

คุณพ่อที่ภูฎานมีเรื่องบอกที่ออกมาจากใจ จริงๆ นะความสุขนั้นมีเรื่องมากมายที่เรียกว่าความสุขและก็ยังมีที่พิเศษอย่างเช่นว่า ให้ความสำคัญกับพ่อแม่ให้มาก ทำอย่างนั้นคิดว่าเราจะได้รับความสุขกลับคืนมาเช่นกัน(เห็นด้วยอย่างยิ่งค่ะ ตื้นตันใจมากๆ)

Aiba: (เข้าไปกอดคุณพ่อ) ขอบคุณมากครับพ่อ ขอบคุณจริงๆ

วันถัดมา เรื่องที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น

เจอร์รามีซัง: ไอบะซัง มีโทรศัพท์ จากท่านนายกรัฐมนตรี จะให้เข้าไปสัมภาษณ์ได้ครับ(ไอบะจัง ทำหน้าเอ่อไปเล็กน้อยเพราะเป็นเรื่องที่คาดไม่ถึงอย่างมาก)ไปเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะครับ

Aiba: นายกรัฐมนตรี?!!

Aiba: ปฎิบัติการณ์เร่งด่วน ทำอย่างไงดี นายกรัฐมนตรี!?

รู้สึกตื่นเต้นมาก สามารถที่จะไปสัมภาษณ์ เพราะเป็นการตอบรับมาอย่างเร่งด่วน นายกรัฐมนตรี (ไอบะจังเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อย) มารยาทการทักทายก็ต้องฝึกฝนเป็นการเร่งด่วนแบบพิเศษ ไม่ว่าจะอย่างไร คนที่จะพบคือคนทีสำคัญมาก นายกรัฐมนตรีครับ

เจอร์รามี่ซัง: มาถึงปัจจุบันนี้นะครับ ในบรรดานายกรัฐมนตรีทั้งหมดที่มี คนนี้เข้มงวดมากที่สุดเลยครับ ทุกอย่างจะต้องทำให้เรียบร้อย ไม่รัดกุมไม่ได้เลยครับ

Aiba: ครับ(ทำมือวันทยาหัดด้วย)

เจอร์รามี่ซัง: ไม่ว่าจะเป็นใคร เคยเข้าพบมาก่อน เข้าพบเป็นครั้งแรก หรือเคยเข้าพบมาแล้วก็ตาม ไม่แตกต่างกันเลย ถ้าไม่ทำให้ดี ก็จะต้องแสดงออกว่าไม่พอใจ

Aiba: (กำลังวิตกกังวลหล่ะ)จะเป็นอย่างไรนะ

ที่สำนัก นายกรัฐมนตรี

เพราะว่าเป็นตัวแทนของญี่ปุ่น ผิดพลาดไม่ได้เป็นอันขาด

Aiba: (เชิญให้นั่งรอ) ขอบคุณครับ(ตื่นเต้นประหม่ามากๆ)

ประหม่ามากๆ เลย(แต่ยังไม่ทันได้นั่ง) และแล้ว(เจ้าหน้าที่ก็สะกิดบอกไอบะจัง) นายกรัฐมนตรีมาแล้วครับ ไอบะจังทำการทักทายแบบที่ฝึกมา นายกก็เดินเข้ามาจับมือ

นายกรัฐมนตรีภูฎาน(จิกุนะ เยเซรุ ทินเร): Mr.Aiba? (ถ้าอ่านชื่อนายยกรัฐมนตรีผิดต้องขอโทษด้วยนะค่ะ เพราะอ่านตามคาตะคานะค่ะ)

Aiba: Yes,

นายกรัฐมนตรี: Very please to meet you

Aiba: Nice to meet you Masaki Aiba

นายกรัฐมนตรี สุภาพและเอาใจใส่อย่างมาก เดินไปจับมือทักทาย ช่างกลัองและ สต๊าฟทุกคนที่ไป ทีละคน ทีละคน

(เริ่มสัมภาษณ์)

มาหละ ผมต้องพยายามแล้วหล่ะ!!

Aiba: ที่เรียกว่า GNH แล้วมีเหตุผลอะไรถึงมีนโยบายนี้เกิดขึ้นหรือครับ

นายกรัฐมนตรี: พวกเรา นั้นเสาะแสวงหา ความเจริญเติบโตของเศษรฐกิจ วัตถุดิบ ความร่ำรวย ปัญหาของจิตใจ เป็นเรื่องที่จำเป็นมากที่สุดแต่กลับถูกลืมไป “ความสุข” เริ่มกระทำขึ้น สร้างขึ้นเพื่อสิ่งแวดล้อม แต่คิดว่า ส่วนของความรู้สึกนึกคิดนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด ก็เลยเริ่มโครงการขึ้นมา

Aiba: การรักษาสิ่งแวดล้อมนั้น ทำให้ความมีความสุขใช่ไหมครับ

นายกรัฐมนตรี: ความสุขและสิ่งแวดล้อม นั้น มีความสัมพันธ์กันและสำคัญมากที่สุด ความมีสุขภาพดี ก็เป็นผลทำให้เรามีความสุข ร่างกายของพวกเราก็เป็นส่วนประกอบหนึ่งของธรรมชาติ ถ้า ธรรมชาติถูกทำลายไป ร่ายกายของพวกเราก็จะไม่สามารถดำรงชีวิตอยุ่ได้

รู้สึกว่า นายกรัฐมนตรีเป็นคนใจดีมากๆ ก็เลยถามต่อว่า

Aiba: ท่านนายกรัฐมนตรีครับ ตอนนี้มีความสุขไหมครับ

นายกรัฐมนตรี: มีความสุขครับ คิดว่า ผู้คนมากมาย(ประชาชนในประเทศภูฎาน) “ความสุข”และ “ความยินดี” รวมกัน

“ความยินดี” คือตอนที่มีความรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมาก คือประดิษฐกรรมความรู้สึก ประสาทสัมผัส การรับรุ้กลิ่น นั้นเป็นส่วนของร่างกาย

แต่ “ความยินดี”นั้นเป็นแค่ระยะเวลาสั้นๆ แล้วก็จากไป อันนี้ไม่ได้เรียกว่า”ความสุข”

“ความสุข” เป็นสิ่งที่ยืนยาวไม่มีวันสิ้นสุด

ผม อวยพรให้ครอบครัว และเราอาศัยอยู่ในประเทศที่มีแต่ความสงบสุขอย่างมาก และตอนนี้ประเทศอุดมสมบูรณ์ด้วยธรรมชาติ เพราะฉะนั้น ผมคิดว่า มีความสุขมาก ครับ

Aiba: เป็นคำพูดที่มีคุณค่ามากๆ ในเวลาที่สั้นนัก ขอบคุณมากๆครับ

หลังจากสัมภาษณ์

Aiba: ตื่นเต้นมากๆ เลย

เหงื่อออกที่มีมาก(เพราะตื่นเต้น) เลยมีสภาพอย่างนี้(ขย่ำผ้า บวกกับเหงื่อ)

Aiba: เหงื่อออกมากกว่าตอนที่กินพริกเสียอีก ย้า

Aiba:”รู้สึกโชคดีมากๆ ที่ได้มา ไม่ค่อยได้รู้มาสัมผัสมาก่อน รู้สึกดีมาก ได้พบกับผู้คนมากมาย คนภูฎานให้ความสำคัญกับครอบครัวมากที่สุด ถามใครๆ แม้แต่ นายกรัฐมนตรี ครอบครัวเกษตรกร คุณลุงคุณป้า ก็เหมือนกัน ทุกคนต่างให้ความสำคัญกับครอบครัว ตอนนี้เข้าใจมากๆ หลังจากกลับภูฎาน ก็จะกลับไปบ้าน

(ขอแปลถึงแค่ตรงนี้นะค่ะ)

ตอนท้ายรายการเป็นช่วงในสตูดิโอค่ะ ถ้าพอมีเวลาจะมาสรุปให้ใหม่ตั้งตอนเริ่มต้นและท้ายรายการนะค่ะ

ท้ายนี้อยากจะบอกความรู้สึกส่วนตัวบ้างค่ะ รู้สึกว่า การไปภูฎานครั้งนี้ของไอบะจัง ได้เรียนรู้อะไรมากมายจริงๆ จริงๆแล้วเราไม่มีอะไรติดตัวมา เพราะเราเองก็เป็นส่วนหนึ่งที่ธรรมชาติสร้างมาเช่น รู้สึกของคุณรายการนี้มากๆ รวมทั้งไอบะจัง ที่จัดทำขึ้นมา และอยากจะบอกว่าประเทศภูฏานสุดยอดมากๆ ทั้งแนวคิดทั้งการดำรงชีวิตอยู่ด้วย การพึงพอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่นั้นก็สำคัญที่สุด การให้ความสำคัญกับพ่อแม่นั้นก็จำเป็นมากที่สุด ดูไปหลายรอบรู้สึกถึงความประทับใจ และรู้สึกตื่นตันใจในตัวไอบะจังด้วยค่ะ(ร้องไห้เพราะรู้สึกปลาบปลื้มมาก) รู้สึกดีมากๆ ที่ได้แปลและสปอลย์เทปนี้มาก หวังใจอย่างยิ่งว่ามันคงพอจะเป็นประโยชน์ให้กับเราๆ ท่านๆ ได้เก็บเอาไปใช้ในชีวิตประจำวันบ้างไม่มากก็น้อยนะค่ะ รู้สึกว่าตัวเองที่รักไอบะจังอยู่แล้ว ยิ่งรักมากขึ้นไปอีกค่ะ (มันอยู่อีกส่วนหนึ่งที่พิเศษค่ะ)

ขอบคุณสำหรับทุกกำลัง และแวะเข้ามาอ่านกันด้วยนะค่ะ